Sene 198küsür. o zamanlar 6 ,7 yaşlarındayım. Herzamanki gibi Mahmutla (Günnezzik dezemin en ufağı operasyona çıktık. Hedef Ağderedeki Fahriye Ablagilin güngüllüüleriydi. Tabiiki operasyon sorunsuz ve arkada tek bir delil bırakmadan bitti.
Fakat gelin görünki daha ağdereden köye varmadan herkes öğrenmiş. Fahriye aabla köye girmeden yolumuzu kesti. Sağlam bi fırça çekti. Çocuğum ama, sanki birsey yapmamış gibide çok zoruma gitti.
En nihayetinde köye giriş yapabildik. Nerden aklıma geldi nasıl ettim bilmiyom ama kafamda ak partinin ampulü gibi bi ampül yandı. Hemen Mahmutla köyde ( kimin bahçesi olduğunu açıklamayacagım ) bir bahçeye girip tekar güngüllü yolduk. Yolduğumuz Güngüllüleri bi poşete yerleştirdim. üzerinede bir not "" YEMEDİK . GÜNGÜLLÜLERİZ KADAR KONUŞUN "" yazdım ve Fahriye ablaların kapısına tekrar jet bi operasyonla bıraktık.
Sözlerime Ahmet Muhip Dranas'ın bir dörtlügüyle son vermek istiyorum..

Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar
Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen!
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin , dişlerin ve akpak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen fahriye abla